Zorluklardan Kaçınma Sanrısı: Imposter Sendromu

Imposter sendromu, halk arasında sahtekar sendromu ismi ile bilinen bir psikolojik problemdir. İnsanın kendisini pek çok konuda yetersiz görmesi ile ortaya çıkan bu problem, genellikle insanın elde etmiş olduğu başarısını hak etmediğini, bulunduğu mevkiye de alın teri ile değil, şans eseri geldiğini düşünmesine neden olmaktadır. Bu sendrom kariyeri, ilişkileri ve günlük rutini oldukça kötü etkileyen bir duygu-durum bozukluğudur.

İlk olarak 1978’de psikolog Suzanne Imes ve Pauline Rose Clance tarafından tanımlanan bu sendrom, temelinde ruhsal bir hastalık veya bir kişilik bozukluğu değil; duygu durumunda bir bozulma ve kişinin kendisi ile ilgili algılarının değişmesi durumudur.Bu sendroma yakalanan kişiler sürekli olarak kendilerini başkaları ile kıyaslama ve yetersizlik eğiliminde oluyorlar ve bu sebeple performans kaygısı artmaya başlar. Performans kaygısından dolayı sendroma yakalanan kişilerde tüm odak kendilerine yöneldiği için, dış dünyaya karşı keskin bir körlük başlar ve olumsuz düşüncelerinin esiri olurlar. Imposter Sendromunu yaşayan kişilere göre konfor bölgelerinin ötesinde zorlayıcı, egoyu kontrol altında tutmanın ve deneyim kazanmanın sinyalini vermenin bir avantajı olabileceği öne sürülürken kariyerleri ve yaşamları kendileri engelleyebilir. Aksine herhangi bir kanıt olmamasına rağmen, "sahtekarlar" mevcut performans seviyelerini koruma kapasitelerinden şüphe duyarlar ve ek sorumlulukları kabul etme konusunda isteksizdirler. Daha yüksek beklentilerin sahtekarlıklarını açığa çıkaracağından korkarlar.

"Sahtekarlar, reddedilmeye yol açan alışılmadık bir başarı korkusuna sahip olmanın yanı sıra, başarılarının çevrelerindeki insanlardan daha yüksek taleplere ve daha büyük beklentilere yol açabileceğinden de korkarlar." (Sakulku ve Alexander, 2011, s.78)

Bu ileri adım atma isteksizliği şu şekilde ortaya çıkabilir:

İş promosyonlarına başvurmamak veya kabul etmemek.
Yeni öğrenme fırsatları sunan zorlu projelerden kaçınmak.
Başka kuruluşlarda veya diğer sektörlerde alternatif iş aramamak.
Organizasyonu profesyonel ve / veya endüstri kuruluşlarında temsil etme isteksizliği.
Konferanslarda sunum yapma veya dergilere ve diğer profesyonel yayınlara çalışma gönderme fırsatlarını aşma.
Alanlarındaki uzmanlarla profesyonel olarak ilişki kurma isteksizliği, özellikle de iyi tanınmış ve çok deneyimli iseler.

Bu açıkça bireylerin başarısını sınırlarken, aynı zamanda kurumları üzerinde de etkiler. "Taklitçi" çalışanlar, potansiyellerini kullanmayan rollerde eğitim ve beceri seviyelerinin altında çalıştıkları için muhtemelen eksik istihdam edilmektedir. Ek olarak, bu tür bir eksik istihdam muhtemelen görünmez olacaktır çünkü eksik istihdam durumları kolayca tanımlanamaz. Aynı zamanda karşı cinsin hakim olduğu alanlarda çalışmak sorunu daha da kötüleştirebilir. Harvey ve Katz'e göre, erkek egemen ortamlarda üst düzey kadınların, özellikle kadın rol modellerinin yokluğunda, pozisyonlarını tutma kapasitelerini sıklıkla sorguladıklarını öne sürmektedir. Sosyal ve kültürel faktörler, eleştirilme, reddedilme veya kadınsı olmayan olarak görülme endişeleri de dahil olmak üzere, kadınların “erkeklerin dünyasında” korku ve başarıyı inkar etmelerine katkıda bulunur.

Yapılan son araştırmalar, erkeklerin de bu sendromu kadınlara benzer şekilde deneyimleyebileceğini gösteriyor. Araştırmacı Topping, erkeklerin erkeksi güç ve kontrollü duygusallık imgelerine uymak için sahtelik duygularını kabul etme olasılıklarının kadınlara göre daha düşük olduğunu ve Imposter Sendromunun erkeklerde hemşirelik ve hizmet gibi geleneksel kadın rollerinden kaçınma şeklinde sergilenebileceğini öne sürüyor. Bu sendrom kimileri için hafif, başa çıkılabilir bir rahatsızlık hissi iken kimileri için yoğun ve şiddetli olabiliyor. Wikipedia’nın verilerine göre Impostor Sendromu çeşitli şekillerde olmak üzere insanların yüzde 70’inde görülmektedir.

Özgün İçerik