Milli Takımımız Bize Ne Anlatıyor?

Öncelikle bu içeriğin futbol özelinde hazırlanmış bir yazı olmadığını ve teknik analiz bulunmadığını belirtelim. Erkek milli futbol takımımızın, katıldığı turnuvada geçirdiği sürecin çıktılarını farklı bir düzlemde anlamaya çalışacağız. Takım içinde olanlar ile insanların takımımızdan beklentilerini inceleyip bunların hayattaki yerini bulmaya gayret edeceğiz.

Konuya vakıf olmayanlar için bilgilendirme:

Milli takımımız pandemi sebebiyle bir sene gecikmeli olarak gerçekleştirilen EURO 2020 Avrupa Futbol Şampiyonası’na geçtiğimiz hafta veda etti. Oynadığı üç maçtan da yenilgiyle ayrılan millilerimiz, üç maç sonunda toplamda sekiz gol yerken sadece bir gol atabildi.

Futbol, dışarıdan bakıldığında yirmi iki kişinin bir topun peşinde koştuğu bir oyun olarak görünse de kaçırılmaması gereken iki nokta var. Futbolun toplum nezdinde oluşturduğu kültür, anlam ve değerler var. Adanmışlıkla birlikte bu kültür korunuyor, gelecek nesle daha güçlü bir biçimde aktarılıyor. Öte yandan futbolculuk başlı başına bir kariyer yolu. Rekabetin had safhada olduğu, stresin varlığından ödün vermediği, sürdürülebilir başarının sağlanmasının elzem olduğu bir iş. Tıpkı her meslekte olduğu gibi. Bir yanda profesyonel yaşam, diğer yanda yapılan işin toplumdaki karşılığı. Ne kadar tanıdık, değil mi? Milli takımımızın hikayesinde, kariyerinin henüz başında olan bizler için önemli detaylar anlatılıyor aslında. Bu anlatıda insanların gençlere nasıl baktığını, çalışmanın kıymetini, beklentilerin yarattığı hayal kırıklıklarına bir göz atalım.

Takımı oluşturan 26 futbolcuyu tek bir insan olarak düşünelim, söz gelimi ismi Deniz olsun.

Turnuvanın en genç takımı!

Deniz, bu turnuvanın en genci. Bu sebeple rakiplerinden daha çok koşması, mücadele etmesi ve direnmesi beklendi. Genç olmanın verdiği dinamizmi inkâr edemeyiz elbette, fakat hayatta kırılma noktalarının ve yaşananlardan etkilenmenin de en çok bulunduğu evredir gençlik. Enerjinin yavaş tükenmesi onun efektif kullanılacağı anlamına gelmiyor, özellikle de büyük baskılar varsa. Düştükten sonra ayağa kalkabilmek bilgelik de gerektiriyor. Deniz’in hocası Şenol Güneş’in turnuvadaki en yaşlı teknik direktör olduğunu hesaba kattığımızda, bilgeliğin yaş ile çok bir alakası olmadığı ortaya çıkıyor. En basit tabirle, Deniz alışık olduğundan farklı bir ortam ile karşılaştı ve ne yapacağını unuttu, bilemedi. Deniz’i bu olanlar sonucunda yerin dibine batırmamalı ve onun toparlanmasına destek olmalıyız. Destek olacağız ki, Deniz kullanamadığı enerjisini daha çok çalışmaya ve öğrenmeye harcasın.

Takımımız final oynayabilecek kapasitede!

Deniz’den beklentinin yüksek olması yersiz değildi aslında, çünkü Deniz geçtiğimiz bir buçuk yıl içinde önemli başarılar elde etti. Son dünya şampiyonunu, büyük ekollere sahip yahut yükselişte olan rakiplerini mağlup etti. İstikrarlı bir grafik çiziyordu, herkesi etkileyen bir intiba bırakıyordu. Tıpkı küçük bir şehirden yüksek puanlar kazanarak kalburüstü bir okul kazanan öğrenci için düşünülenlere benzemiyor mu? Hem geldiği hem de gittiği yerin onun hakkındaki fikirlerinin olumlu bir düzlemde kesişmiş olması ne şahane! Deniz’in iyi bir beslenme düzeni vardı, öz bakımını ihmal etmiyordu, kendini geliştirmek için üst düzey kurumlardan eğitimler alıyordu, atacağı adımlar üzerine düşünüyor ve çalışmalarını aksatmıyordu. Kısaca, elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyordu.
 

Fakat,

Tüm bunlar, o seviyedeki bir turnuva için yeterli değil idi. Deniz ve hocası, başarının devamlı olması için gereken adımları daha öncesinde atmamıştı. Deniz’in eksikleri, güçlü olduğu yanlarını kullanamamasına sebep oluyordu. Dünyanın en iyilerini mağlup etmişti, ama aynı yıl nispeten daha düşük rakiplerinin olduğu bir turnuvada çok kötü sonuçlara imza atmıştı. Bunu unutan Deniz, hocası ve bulunduğu toplum gerçeklerden koptu, basiretleri bağlandı. Pedagojik ve psikolojik tahliller yapılmadı. Her şeyin ötesinde, Deniz hem zihinsel hem de fiziksel olarak çok yorulmuştu. Bu hengamenin arasında turnuvaya gerektiği şekilde hazırlanamadı.
 

Başarısızlık mı?

EURO 2020’de yaşananlar Deniz’i tamamen başarısız yapmaz, sadece daha fazla çalışması gerektiğini ortaya koyar. Çünkü Deniz, aşina olduğu durumda neler yapabildiği gösterdi. Burada elde edeceği kazanç ise, hayat her zaman aşina olunan durumlardan oluşmadığı olmalı. Sürprizlere, zayıf yönlerinin kullanılmasına hazırlıklı olmalı. Her koşulda aynı çözüm yöntemini kullanmayı sorgulamalı ve belki de en önemlisi, kendini çok iyi tanımalı. Ek olarak, dünya bizlerden ibaret değil. Her sebep ve sonucu kendimiz üzerinden yorumlamak, başkaları yokmuşçasına ahkam kesmek, net bir ifade ile bir hastalıktır.
 

Sorumlu kim?

Kazandığımızda veya kaybettiğimizde hangi etkenlerin bunda rol oynadığını iyi öğrenmemiz gerekir ki, devam edebilelim. Öte yandan, insanların hakkımızda söylediklerini kendi gerçeğimiz olarak sanmamalıyız. Aksi halde boşlukta savrulan bir yapraktan farkımız kalmayacaktır. Günün sonunda yaşadıklarımızla biz baş başa kalacağız, ertesi gün ayağa kalkıp biz devam edeceğiz, başkaları değil.
 

Onlar çok mu yetenekli?

Özel yeteneklere sahip insanların sayısı çok azdır, tahayyül edebileceğimizden de az. Kalan o devasa topluluğun ise sorgulamaktan, öğrenmekten ve sürekli denemekten başka gideceği bir yolu yoktur. Özel yeteneklerimiz yoksa bize izin verilen, bahşedilen veya emeklerimizle didinerek açtığımız alan dışına çıkmamız pek mümkün değildir.

Son olarak; fiziksel efor, duygusal baskılar, yorgunluklar, ruhta oluşan yaralar… Peki, ne yapmalı?

“Denebilir ki, hiçbir şeye muhtaç değiliz. Yalnız bir tek şeye çok ihtiyacımız vardır: Çalışkan olmak!”