Hep söylenir ya; ‘çocukluğunu en güzel geçirenler 90’lı yıllarda doğanlar’ diye, gerçekten de biraz öyle diyebiliriz. Sabah erkenden uyanılır, televizyonda en sevilen çizgi film açılır, ardından sokağa çıkılır ve anneler seslenene kadar geri dönülmezdi.
Şimdiki gibi iPhone’la, PlayStation’la ya da bilgisayar oyunlarıyla büyümemiş olanlar çok iyi hatırlar mahalle maçlarını. Kimin topu varsa onun evine gidilir, çocuğun annesi ikna edilir ve hemen takımlar toplanıp sokakta maça hazırlanılırdı.
Mahalle maçı kuralları o kadar geneldi ki, Türkiye’de herhangi bir şehrin herhangi bir mahallesine gidildiğinde bu kurallar çok nadir değişirdi; ama çoğu kural birbirinin aynısı olurdu hep.
Hadi hep birlikte bir 90’lara gidelim ve kurallar neymiş hatırlayalım…
Her mahallede mutlaka birden fazla iyi oynayan vardır ve asla aynı takımda olamazlar.
Abanma ve burun vurmak yoktu.
Top eğer oyun alanı içerisindeki bir arabanın altına kaçarsa, arabanın altına yatıp top alınırdı. Topu ilk önce hangi takımın oyuncusu alırsa, oyuna onlar başlardı.
Atan alır kuralı: Eğer top oyun alanı dışında alakasız bir yere kaçarsa, topa o güzel vuruşu yapan arkadaş gidip alırdı.
Penaltı 9 adım uzaktan atılırdı.
Kaleden kaleye gol kesinlikle olmazdı.
Kaleci topu yere 3 kere sektirince, rakip oyuncu açılırdı.
Topun sahibi takımını kurup, kaleyi seçme hakkına sahipti.
Penaltı sırasında kaleci değişirse, rakip 2 penaltı atardı; ancak ilki gol olursa ikinci penaltı atılmazdı.
Duvardan seken top kaleye girerse gol sayılmazdı.
Minyatür kalelerde penaltı boş kaleye ters şekilde atılırdı. Çoğumuzun hafızasında, topa vurmadan önce eğilip bacak arasından kaleye bakan çocuk canlanmıştır.
Ve tabii ki; anne ya da baba çağırınca maç biterdi…
