Öğrenci Kariyeri
Bu dünyadan bir ozan geçti. ''Taş olsam yandım idi. Toprak oldum da dayandım.'' dedi de geçti...
''Dost Dost Diye Nicesine Sarıldım
Benim Sadık Yarim Kara Topraktır
Beyhude Dolandım Boşa Yoruldum
Benim Sadık Yarim Kara Topraktır''
21 Mart 1973’te hayatını kaybeden Veysel Şatıroğlu, nam-ı diğer Aşık Veysel, 1894 yılında, Sivas'ın Şarkışla ilçesine bağlı Sivrialan köyünde dünyaya geldi.
Veysel'den önce iki kız kardeşinin ölümüne sebep olan çiçek hastalığı o sıralar Sivas'ı esir alır. Aşık Veysel ise çiçek hastalığına 7 yaşında yakalanır ve bir gözünü kaybeder. Daha sonra geçirdiği bir kaza nedeniyle diğer gözünü de kaybeder.
''Güzelliğin on par'etmez , Bu bendeki aşk olmasa , Eğlenecek yer bulaman Gönlümdeki köşk olmasa''
Şiirle ilgilenen Aşık Veysel'in babası dertlerini birazcık da olsun unutacağı bir uğraşı olsun diye saz vermiş oğlu Veysel'e.
“Talih çile kadar sözü bir etmiş/Her nereye gitsem gezer peşimde”
Dışarıdan bakıldığında kederler ve talihsizliklerle dolu olan Aşık Veysel'in hayatı büyük zorluklarla doludur. Annesinin peşinden 18 ay sonra babası da ölür, Akrabası Esma ile evliliğinden olan oğlu 10 günlükken ölür. Bir süre sonra karısı altı aylık kızlarını Veysel'e bırakarak kaçar. 2 yıl boyunca kızına bakan Veysel ne yazık ki kızını da kaybeder. İşte Aşık Veysel bu durumu şu dizelerle açıklıyor: “Talih çile kadar sözü bir etmiş/Her nereye gitsem gezer peşimde”
''Beni hor görme kardeşim
Sen altınsın ben tunç muyum?
Aynı vardan var olmuşuz
Sen gümüşsün ben saç mıyım?''
Aşık Veysel'in hayatı Cumhuriyetin 10'uncu yıldönümünde Kutsi Tecer ile tanışmasıyla değişir.
1933’e kadar usta ozanların şiirlerinden çalıp söyleyen Veysel, Cumhuriyet’in onuncu yıldönümünde “Halk Şairlerini Koruma Derneği”nde “Atatürk’tür Türkiye’nin ihyası” dizesiyle başlayan şiiri ile Veysel'in ünü aslında köyünden dışarı çıkmıştır. Yaşama sevinciyle hüzün, iyimserlikle umutsuzluk şiirlerinde iç içedir.
''Bütün kusurumuzu toprak gizliyor
Merhem çalıp yaralarımı düzlüyor
Kolun açmış yollarımı gözlüyor
Benim sâdık yârim kara topraktır''
Anadolu'yu kent kent dolaşıp şiirlerini sazıyla seslendirdi. Köy Enstitüleri'nde saz ve halk türküleri dersleri verdi. Yaşayadığı kederli hayatına rağmen binlerce insanın hayatına dokunmuştur Aşık Veysel...
Geri de bizlere bıraktığı keder ve umutla örülmüş şiirleri gözleri kapalı olsa da gönül gözlerinin açık olduğunu bize gururla gösteriyor...
Vefatının 44. yıldönümünde onu rahmetle anıyoruz...
(Aşık Veysel'in son şiiri....)
Selam saygı hepinize
Gelmez yola gidiyorum
Ne şehire ne de köye
Gelmez yola gidiyorum
Gemi bekliyor limanda
Gideceğim bir ummanda
Gözüm kalmadu cihanda
Gelmez yola gidiyorum
Eşim dostum yavrularım
İşte benim sonbaharım
Veysel karanlık yollarım
Gelmez yola gidiyorum
Bu şiiri bir de Aşık Veysel'in kendi ağzından dinlemek isteyenlere...
https://www.youtube.com/watch?v=0hEIInACK-I
''Dost Dost Diye Nicesine Sarıldım
Benim Sadık Yarim Kara Topraktır
Beyhude Dolandım Boşa Yoruldum
Benim Sadık Yarim Kara Topraktır''
21 Mart 1973’te hayatını kaybeden Veysel Şatıroğlu, nam-ı diğer Aşık Veysel, 1894 yılında, Sivas'ın Şarkışla ilçesine bağlı Sivrialan köyünde dünyaya geldi.
Veysel'den önce iki kız kardeşinin ölümüne sebep olan çiçek hastalığı o sıralar Sivas'ı esir alır. Aşık Veysel ise çiçek hastalığına 7 yaşında yakalanır ve bir gözünü kaybeder. Daha sonra geçirdiği bir kaza nedeniyle diğer gözünü de kaybeder.
''Güzelliğin on par'etmez , Bu bendeki aşk olmasa , Eğlenecek yer bulaman Gönlümdeki köşk olmasa''
Şiirle ilgilenen Aşık Veysel'in babası dertlerini birazcık da olsun unutacağı bir uğraşı olsun diye saz vermiş oğlu Veysel'e.
“Talih çile kadar sözü bir etmiş/Her nereye gitsem gezer peşimde”
Dışarıdan bakıldığında kederler ve talihsizliklerle dolu olan Aşık Veysel'in hayatı büyük zorluklarla doludur. Annesinin peşinden 18 ay sonra babası da ölür, Akrabası Esma ile evliliğinden olan oğlu 10 günlükken ölür. Bir süre sonra karısı altı aylık kızlarını Veysel'e bırakarak kaçar. 2 yıl boyunca kızına bakan Veysel ne yazık ki kızını da kaybeder. İşte Aşık Veysel bu durumu şu dizelerle açıklıyor: “Talih çile kadar sözü bir etmiş/Her nereye gitsem gezer peşimde”
''Beni hor görme kardeşim
Sen altınsın ben tunç muyum?
Aynı vardan var olmuşuz
Sen gümüşsün ben saç mıyım?''
Aşık Veysel'in hayatı Cumhuriyetin 10'uncu yıldönümünde Kutsi Tecer ile tanışmasıyla değişir.
1933’e kadar usta ozanların şiirlerinden çalıp söyleyen Veysel, Cumhuriyet’in onuncu yıldönümünde “Halk Şairlerini Koruma Derneği”nde “Atatürk’tür Türkiye’nin ihyası” dizesiyle başlayan şiiri ile Veysel'in ünü aslında köyünden dışarı çıkmıştır. Yaşama sevinciyle hüzün, iyimserlikle umutsuzluk şiirlerinde iç içedir.
''Bütün kusurumuzu toprak gizliyor
Merhem çalıp yaralarımı düzlüyor
Kolun açmış yollarımı gözlüyor
Benim sâdık yârim kara topraktır''
Anadolu'yu kent kent dolaşıp şiirlerini sazıyla seslendirdi. Köy Enstitüleri'nde saz ve halk türküleri dersleri verdi. Yaşayadığı kederli hayatına rağmen binlerce insanın hayatına dokunmuştur Aşık Veysel...
Geri de bizlere bıraktığı keder ve umutla örülmüş şiirleri gözleri kapalı olsa da gönül gözlerinin açık olduğunu bize gururla gösteriyor...
Vefatının 44. yıldönümünde onu rahmetle anıyoruz...
(Aşık Veysel'in son şiiri....)
Selam saygı hepinize
Gelmez yola gidiyorum
Ne şehire ne de köye
Gelmez yola gidiyorum
Gemi bekliyor limanda
Gideceğim bir ummanda
Gözüm kalmadu cihanda
Gelmez yola gidiyorum
Eşim dostum yavrularım
İşte benim sonbaharım
Veysel karanlık yollarım
Gelmez yola gidiyorum
Bu şiiri bir de Aşık Veysel'in kendi ağzından dinlemek isteyenlere...
https://www.youtube.com/watch?v=0hEIInACK-I
Sıla Tanrıverdi
0 Yorum
Yorum Yap