Öğrenci Kariyeri
C harfi ile tanımlanan kesim diğer üç jenerasyonun özelliklerini içinde toplayıp, “connected (bağlantıda kalmak)” kavramını özünde barındırıyor. Y’nin yaptıklarının, Z’de teknoloji kullanımını şaşırarak ve hayretle izleyen bir X kuşağı olunca, C kuşağının devşirme olması kaçınılmazdı bir bakıma.
C kuşağı, yaşın prangasının vurulduğu bir kuşak değil. Yaş gruplarından bağımsız tanımlanan, yaşam tarzı ile, değerleri ile, davranışlarını tetikleyen kriterler ile kısaca “psychographic (psikografik)” özellikleri ile tanımlanmış daha birleştirici bir kuşak. Bu kuşağı bir tek C ile ifade etmemize rağmen, hamurundaki birleştirici güç, birçok C’den oluşuyor. “Content (içerik), creation (yaratmak), connections (bağlantıda olmak), choice (seçmek), community (topluluk), curation (küratör olmak)” gibi.
Kuşağın adı ne olursa olsun, geldiğimiz noktada hem birey olarak tek başına, hem de organizasyonlar olarak “daha iyi, daha güzel, daha akıllı, daha hızlı, daha sosyal, daha anlık” olmaya zorladığımız ve zorlandığımız bir sistem içinde nefes alıyoruz. Herkesin aynı derecede “daha” olmasını bekliyoruz ve talep ediyoruz. Peki herkesin aynı derecede sahip olmasını istediğimiz bu “daha fazlası olsun” arayışı nereye kadar devam edecek?
Bu sorunun yanıtını iş dünyasının dışında arayalım. Amerika’da Purdue Üniversitesi’nde bir biyolog olan William Muir, tavuk ve horozları araştırmış. Deneyinin adına “Super Chickens (Süper Tavuklar)” adını vermiş. Tavuklar, temelde yumurtlama ve daha hızlı büyüme performansları ile ilgili deneylerde yer alırlar. Bu deney de tavukların yumurta üretimi performanslarına yönelik hazırlanmış.
Muir, bu deney için ortalama bir tavuk grubu seçmiş, 6 nesil boyunca bu çiftleri kendi haline bırakmış. Ardından bu grubun içerisinden en iyi yumurtlama performansı olanları ayırıp, her seferinde en yüksek performansa sahip olan çiftleri bir araya toplamış. Bu süreci 6 nesil daha devam ettirmiş.
Buraya kadar tüm süreç bir biyoloji deneyi gibi duruyor. İlginç olan taraf, 6 jenerasyon sonunda bu “süper olan çiftlerin” performansının bir önceki “normal performansa” sahip olan atalarından çok daha düşük çıkması. Üstelik, bu süper grup içindeki en iyiler diğerlerini öldürünceye kadar gagalamışlar. Bu süperler grubunun içinden geriye sadece 3 süper birey kalmış.Sonuç olarak: EN SÜPER tavuklar başarılarına, diğerlerinin üretkenliğini bastırarak ve hatta yok ederek ulaşmışlar.
Eğitim sistemimizde, organizasyon yapımızda “Süper Tavuklar” modeline çok sık rastlıyoruz.
Özellikle şirket satın almaları ve birleşmeleri sürecinde en iyi performans gösteren çalışanların bir araya toplandığı, diğerlerinin elendiği sahneler birçoğumuz için tanıdık. Bu noktada birey başarısının, organizasyonun toplam başarısına denk gelmediğini çoğu zaman gözden kaçırıyoruz.
Organizasyonun toplam başarısı, “bireylerin tek tek kendi başarı toplamından” değil, “her bir birim/görev için seçilmiş, doğru yapıdaki çalışan başarısının toplamından” besleniyor.
Şimdi yeniden organizasyonel yapılara dönelim. Bugünün organizasyonlarında sadece “en iyi” çalışanların olduğu yapılanmalar, en iyi iş sonuçlarının alınmasını garantilemiyor. En iyi olmanın getirdiği benzerlik, diğer “en iyi” çalışanlarla “rekabet odaklı iç çatışmaları” daha da körükleyebiliyor. Özetle, birbirine benzer yapıda “en iyilerden oluşturulmuş” organizasyonlarda “bireyin diğerlerinin önüne geçerek tek başına başarma hırsı” organizasyonel başarının önünde çok ciddi bir engel oluşturuyor.
Önümüzdeki dönemlerde çok iyi tanımadığımız dijital dünyanın içine doğan kuşak, iş dünyasının içine girmeye başlayacak. “En iyi okulda oku, en iyi şirkette çalış, en tepeye gel, en önde sen ol” modellerini, hiyerarşi ile de bir araya gelince eskisi kadar kolay kabul etmeyecek bir kuşak iş dünyasına yaklaşıyor. Dijitalin, internetin dokunduğu her şeyi değiştirdiği, değer kattığı iş modelleri, yeni kuşak için sınırsız iş yapış modellerini sunuyor. Özellikle kurumsal şirketlerin uyguladığı organizasyonel modeller çok büyük bir değişimin eşiğinde olacağa benziyor.
Sıla Tanrıverdi
0 Yorum
Yorum Yap