Öğrenci Kariyeri
“Tıp öğrencileri asosyaldir.” “Tıp öğrencileri ders çalışmak dışında bir şey yapmaz.” Öğrenci kimliğimizle her birimiz, tıp öğrencileri hakkındaki bu söylemlere maruz kaldık. İleride canımızı emanet edebilelim diye emek veren doktor adaylarımıza “asosyal” denmesine tanık olduk; ama birazdan okuyacaklarınızla aslında tıp öğrencilerinin hayatlarını ne kadar yanlış tanıdığımızı anlayacaksınız.
Bir öğrenci grubu, bir araya geliyor ve onkoloji servisindeki çocukları ziyaret ediyor. Bu ziyaretleri sırasında kendi anlatımlarıyla “çocukların en büyük isteklerinin bizimkilere kıyasla ne denli küçük olduğunu” görüyorlar ve bunla ilgili bir proje başlatmaya karar veriyorlar. Proje çok karmaşık değil aslında, bir fotoğraf ve fotoğraf sahibi miniğin dileğini paylaşıyorlar, miniğin dileğini gerçekleştirebilecek olan gönüllüler de bu öğrenci grubuyla iletişime geçiyorlar.
Öğrenciler, proje hakkında konsept ve isim konularını tartışırlarken, aradan zaman geçiyor. Daha önce hastanede ziyaret ettikleri ve hayallerini dinledikleri Leyla’nın annesinin telefon numarasına rastlıyorlar. Aradıklarındaysa, titreyen bir sesten ‘Ben de kandil diye Leyla’nın ruhuna irmik kavuruyordum şimdi’ cevabını alıyorlar. Bu haber onları kahrederken, günlerdir üzerinde çalıştıkları projenin hızlanması için tetikliyor ve projenin ismi “Leyla’dan Sonra” oluyor.
Çalışmalarını hızlandırıyorlar, bir üniversite iki üniversite derken yaygınlaştırmaya başlıyorlar projelerini, bebekleri gibi büyütüyorlar. Ha bir de, bu güzel kalpli öğrencilerin ileride hangi mesleği yapacağını söylemiş miydim size? Bu öğrenciler, tıp öğrencileri. Yani ileride canımızı emanet edeceğimiz doktorlarımız.
“Leyla’dan Sonra”, tamamen tıp fakültesi öğrencileri tarafından gönüllülük esasına dayanarak yürütülüyor. Doktor adaylarımız, boş vakitlerinde tıp fakültesinin çeşitli servislerindeki çocukları ziyaret ediyor, hayallerini dinliyor ve gerçekleştirmek üzere portallarına yüklüyor. Sadece basit bir resim, ve istenilen hediye değil, tanışma hikayelerini ve çocukların neden böyle bir dileğe sahip olduklarını da anlatıyorlar portalda. Ayrıca çocuklarla olan ilişkilerini dilek gerçekleştikten sonra da sonlandırmıyorlar, doğum günlerini kutluyorlar, ziyaretlerine gidiyorlar ve bir nevi abileri, ablaları ya da arkadaşları oluyorlar.
Daha da güzeli, bu proje birçok sonuç vermiş, Türkiye’nin dört bir yanındaki çocukların hayatlarına tam manasıyla dokunmuş. İstanbul’daki Zeynep ŞipŞak fotoğraf makinesine, Eskişehir’deki Gökçen patenlerine, Malatya’daki Yusuf kırtasiye ve boya setine, Manisa’daki Zelal akülü arabasına ve daha birçok minik dileklerine kavuşmuş. Tek amaç olarak çocukların mutluluğunu edinmiş olan “Leyla’dan Sonra”, sosyal girişimciliğin en önemli örneklerinden biri ve bence hepimize ders verecek nitelikte.
Ne düşünüyorsunuz? Sizce gerçekten bu güzel kalpli tıp öğrencileri asosyal mi? Ancak tahmin edebileceğimiz kadar yoğun bir ders programına sahip olan; ama buna rağmen sosyal sorumluluklarını yerine getirmekten geri kalmayan tıp öğrencileri, bence bu algıyı hak etmiyorlar. Evet çok yoruluyorlar, evet belki de hepimizin ders yükünden çok daha ağır bir müfredata sahipler; ama gördüğünüz gibi çoğumuzun başaramadığı kadar güzel bir şekilde sosyal sorumluluklarını yerine getiriyorlar.
Bu arada Leyla’dan Sonra projesi, şu an Türkiye’nin dört bir yanından 42 fakültede aktif olarak yürütülüyor ve hala bünyelerine katmak için görüştükleri fakülteler var. Eğer siz de fakültenizde bu projeyi aktifleştirmek isteyen bir tıp fakültesi öğrencisiyseniz, iletisim@leyladansonra.com adresiyle iletişime geçebilirsiniz. Ayrıca, bizim nasıl doktorlarımıza ihtiyacımız varsa, şu anda da doktorlarımızın bu projede bizim desteğimize ihtiyacı var. Bu projeyi duyurabildiğimiz kadar duyurursak, anlatabildiğimiz kadar anlatırsak hem onlara bir nebze yardımcı oluruz hem de her şeyin en iyisine layık olan miniklerimizin hayatlarında küçük de olsa bir fark yaratma şansına sahip oluruz. Sevgiler!
ÖZEL İÇERİK: Özge Özışıklıoğlu
Bir öğrenci grubu, bir araya geliyor ve onkoloji servisindeki çocukları ziyaret ediyor. Bu ziyaretleri sırasında kendi anlatımlarıyla “çocukların en büyük isteklerinin bizimkilere kıyasla ne denli küçük olduğunu” görüyorlar ve bunla ilgili bir proje başlatmaya karar veriyorlar. Proje çok karmaşık değil aslında, bir fotoğraf ve fotoğraf sahibi miniğin dileğini paylaşıyorlar, miniğin dileğini gerçekleştirebilecek olan gönüllüler de bu öğrenci grubuyla iletişime geçiyorlar.
Öğrenciler, proje hakkında konsept ve isim konularını tartışırlarken, aradan zaman geçiyor. Daha önce hastanede ziyaret ettikleri ve hayallerini dinledikleri Leyla’nın annesinin telefon numarasına rastlıyorlar. Aradıklarındaysa, titreyen bir sesten ‘Ben de kandil diye Leyla’nın ruhuna irmik kavuruyordum şimdi’ cevabını alıyorlar. Bu haber onları kahrederken, günlerdir üzerinde çalıştıkları projenin hızlanması için tetikliyor ve projenin ismi “Leyla’dan Sonra” oluyor.
Çalışmalarını hızlandırıyorlar, bir üniversite iki üniversite derken yaygınlaştırmaya başlıyorlar projelerini, bebekleri gibi büyütüyorlar. Ha bir de, bu güzel kalpli öğrencilerin ileride hangi mesleği yapacağını söylemiş miydim size? Bu öğrenciler, tıp öğrencileri. Yani ileride canımızı emanet edeceğimiz doktorlarımız.
“Leyla’dan Sonra”, tamamen tıp fakültesi öğrencileri tarafından gönüllülük esasına dayanarak yürütülüyor. Doktor adaylarımız, boş vakitlerinde tıp fakültesinin çeşitli servislerindeki çocukları ziyaret ediyor, hayallerini dinliyor ve gerçekleştirmek üzere portallarına yüklüyor. Sadece basit bir resim, ve istenilen hediye değil, tanışma hikayelerini ve çocukların neden böyle bir dileğe sahip olduklarını da anlatıyorlar portalda. Ayrıca çocuklarla olan ilişkilerini dilek gerçekleştikten sonra da sonlandırmıyorlar, doğum günlerini kutluyorlar, ziyaretlerine gidiyorlar ve bir nevi abileri, ablaları ya da arkadaşları oluyorlar.
Daha da güzeli, bu proje birçok sonuç vermiş, Türkiye’nin dört bir yanındaki çocukların hayatlarına tam manasıyla dokunmuş. İstanbul’daki Zeynep ŞipŞak fotoğraf makinesine, Eskişehir’deki Gökçen patenlerine, Malatya’daki Yusuf kırtasiye ve boya setine, Manisa’daki Zelal akülü arabasına ve daha birçok minik dileklerine kavuşmuş. Tek amaç olarak çocukların mutluluğunu edinmiş olan “Leyla’dan Sonra”, sosyal girişimciliğin en önemli örneklerinden biri ve bence hepimize ders verecek nitelikte.
Ne düşünüyorsunuz? Sizce gerçekten bu güzel kalpli tıp öğrencileri asosyal mi? Ancak tahmin edebileceğimiz kadar yoğun bir ders programına sahip olan; ama buna rağmen sosyal sorumluluklarını yerine getirmekten geri kalmayan tıp öğrencileri, bence bu algıyı hak etmiyorlar. Evet çok yoruluyorlar, evet belki de hepimizin ders yükünden çok daha ağır bir müfredata sahipler; ama gördüğünüz gibi çoğumuzun başaramadığı kadar güzel bir şekilde sosyal sorumluluklarını yerine getiriyorlar.
Bu arada Leyla’dan Sonra projesi, şu an Türkiye’nin dört bir yanından 42 fakültede aktif olarak yürütülüyor ve hala bünyelerine katmak için görüştükleri fakülteler var. Eğer siz de fakültenizde bu projeyi aktifleştirmek isteyen bir tıp fakültesi öğrencisiyseniz, iletisim@leyladansonra.com adresiyle iletişime geçebilirsiniz. Ayrıca, bizim nasıl doktorlarımıza ihtiyacımız varsa, şu anda da doktorlarımızın bu projede bizim desteğimize ihtiyacı var. Bu projeyi duyurabildiğimiz kadar duyurursak, anlatabildiğimiz kadar anlatırsak hem onlara bir nebze yardımcı oluruz hem de her şeyin en iyisine layık olan miniklerimizin hayatlarında küçük de olsa bir fark yaratma şansına sahip oluruz. Sevgiler!
ÖZEL İÇERİK: Özge Özışıklıoğlu
Sıla Tanrıverdi
0 Yorum
Yorum Yap