Öğrenci Kariyeri
Başlamak için ne gerekiyor? Harika bir fikir mi? İnanılmaz iyi bir takım mı? Yoksa para mı? Aslında bunların hepsi de gerekli ama her şeyden önemlisi “inanç” gerekiyor. Ele alınan problemin önemi olduğunu ve çözümün müşterinin istediği bir şey olduğuna dair inanç. Bakıldığında böylesine büyük şirketlerin mütevazı kuruluş hikayelerine sahip olması gerçekten şaşırtıcı duruyor. Hepsi de ellerinde hiçbir şey olmadan ve sahip oldukları inançlarını planlayarak bu işlere atıldılar. İşte size dört ünlü şirketin kısa hikayesini derledik:
Fred Smith, 1965 yılında Yale Üniversitesi’nden mezun oldu. Ödevinin bir parçası olarak, Amerika Birleşik Devletleri’ndeki mal taşımacılığı sürecini keşfeden bir ekonomi yazısı kaleme aldı. Nakliyecilerin, kamyon veya yolcu uçakları vasıtasıyla ABD genelinde büyük paketlerin taşınmasına bel bağladığını tespit etti. Smith daha verimli bir ulaşım fikri düşündü. Uçakla küçük ve önemli öğeleri taşıyan bir şirketin daha iyi bir iş olacağı üzerine bir makale yazdı. Ancak böylesine bir şirketin nasıl çalışacağı ile ilgili detaylara pek fazla girmedi. Smith’in bu makalesi “C” olarak notlandırıldı. Ama Smith fikrinden asla vazgeçmedi ve 1971’de şirketi kurdu. Fakat şirketin kuruluşundan üç yıl sonra Federal Express (FedEx) iflasın eşiğine gelmişti. Artan yakıt maliyetleri nedeniyle ayda 1 milyon dolar kaybediyordu. Smith, daha fazla yatırım için General Dynamics’e başvurdu ama talebi reddedildi. Çoğu sıradan insan bu noktada şirketi kapatır ve işten ayrılırdı ama Smith öyle yapmadı. Daha sonra atmış olduğu adım, şirketin kurucusu tarafından atılmış en cesur adımdı. Smith hafta sonu Las Vegas’a gitti ve orada şirketin kalan fonlarıyla Black Jack oynadı. Elinde kalan 5000 dolarla! Pazartesi günü şirket yönetimi hoş bir sürprizle karşılaştı. FedEx, uçaklarının yakıtını karşılamak ve birkaç gün daha çalışmaya devam etmek için banka hesabında 32.000 dolarlık bir hesaba sahipti.
Kısa bir süre sonra şirket önemli miktarda fon elde etti. Bugün FedEx dünya genelinde faaliyet gösteren bir dev ve yıllık 45 milyar dolarlık bir gelire sahip.
Ferrucio aslen traktör yapan bir çiftçiydi. İşinde çok başarılıydı ve İtalya’nın en zenginleri arasında yer alıyordu. Diğer süper arabalar arasından Ferrari’ye sahip olmayı seçmişti. Ferrari’si sürekli olarak sorun çıkarıyordu. Bir tamirci olarak sorunu çözmeye çalıştı ve Ferrari’sinin debriyajının traktörlerde kullanılanlarla aynı olduğunu fark etti. “Bütün Ferrarilerimin debriyaj sorunu vardı. Normal giderken her şey iyiydi ancak biraz zorladığınız zaman debriyaj ivmenin altına kayıyordu.”
Ferrucio servis personeline düzenli olarak gidiyordu ve debriyajın tamir edilmesini ya da yenilenmesini istiyordu. Servise her gittiğinde aracı birkaç saatliğine tamire alınıyor ama kendisinin izlemesine izin verilmiyordu. Debriyajla ilgili problem bir türlü çözülemedi ve Ferrucio Enzo Ferrari ile konuşmaya karar verdi. Bunun için uzun bir süre beklemek zorunda kaldı.
“Ferrari, arabalarınız birer çöp!” diyerek şikayette buluncu Ferrucio. “Lamborghini, bir traktör sürebilmeye yeteneğin olabilir; ama bir Ferrari’yi düzgün bir şekilde asla süremeyeceksin!” diye karşılık verdi Enzo Ferrari. “Nihayetinde mükemmel bir araba yapmaya karar verdiğim an buydu, evet Lamborghini.” diyor Ferrucio.
65 yaşında olan Colonel Sanders kendisinin 99 dolarlık ilk sosyal güvenlik çekini almıştı. Biraz içi burkulmuştu, bir evi ve külüstür bir arabası vardı. İşlerin değişmesi gerektiğinde karar vermişti. Arkadaşları onun tavuk yemeği tarifini çok seviyorlardı. Bunun üzerine aklına gelen fikri hayata geçirmeye karar verdi.
Kentuck’den ayrıldı ve ABD’nin farklı eyaletlerinde fikrini satmaya başladı. Restoran sahiplerine, insanların çok sevdiği bir tavuk tarifine sahip olduğunu ve satılan ürünler üzerinden alınacak olan ufak bir yüzdeyle tarifi onlara ücretsiz verebileceğini anlatıyordu. Ret üzerine ret yedi; ama asla vazgeçmedi. Gerçek şu ki 1000’den fazla kez reddedildi. 1009’uncu hayır yanıtının ardından ilk evet cevabını aldı. Bu başarıyla beraber Sanders Kentucky Fried Chichen’ı (KFC) kurdu ve tüm dünyanın yemek yeme alışkanlığını değiştirdi.
Soichiro Honda garajda çalışan bir tamirciydi. Görevi arabaları yarışlara hazırlamak için ayarlamaktı. Honda, 1937’de piston halkaları üretim şirketi olan Tokai Seiki’yi kurdu.
Bu şirket Toyota’ya piston halkaları tedarik etmek için bir sözleşme imzaladı. Ancak kısa bir süre sonra ürünlerin kalitesiz olması nedeniyle sözleşme feshedildi. Honda, Toyota’nın kalite kontrol sürecini daha iyi anlamak için zaman harcadı ve 1941’de Honda Toyota’nın istediği kalitede olan piston halkalarını üretmeye başladı.
Toyota bu şirketin %40’lık hissesini satın aldı ve Honda başkanlıktan üst düzey yönetici direkrörlüğüne indirildi. Tokai Seiki’nin ABD’deki üretim fabrikası 1944 yılındaki bomba patlaması sonucu ciddi zararlar gördü. Honda şirketin kurtarılabilir kalıntılarını Toyota’ya sattı ve gelirleri 1946’nın Ekim'inde açacağı Honda Teknik Araştırma Enstitüsü için kullandı.
172 metrekarelik bir alanda 12 kişiyle çalıştı ve Tohatsu motorlarının kopyalarını oluşturarak motorlu bisikletler üretip satmaya başladılar. Honda Motor kısa sürede büyüdü ve 1964 yılında dünyanın en büyük motosiklet üreticisi oldu.
Honda bunların ardından mini kamyonet ve nihayetinde araç üretimine girdi ve bugün Toyota’nın önemli bir rakibi.
Bu şirketlere bakıp “Ben asla böylesine bir şey başaramayacağım.” diye düşünmek kolay. Tabii ki bu şirketlerin bugünkü konumlarına gelmeleri onlarca yıllarını aldı. Ama en önemlisi hepsinin de başlarken inanmış oldukları birer fikirleri vardı.
Özgün Çeviri: Muhammet Salih MEMİŞ
Kaynak
- Fred Smith (FedEx)
Fred Smith, 1965 yılında Yale Üniversitesi’nden mezun oldu. Ödevinin bir parçası olarak, Amerika Birleşik Devletleri’ndeki mal taşımacılığı sürecini keşfeden bir ekonomi yazısı kaleme aldı. Nakliyecilerin, kamyon veya yolcu uçakları vasıtasıyla ABD genelinde büyük paketlerin taşınmasına bel bağladığını tespit etti. Smith daha verimli bir ulaşım fikri düşündü. Uçakla küçük ve önemli öğeleri taşıyan bir şirketin daha iyi bir iş olacağı üzerine bir makale yazdı. Ancak böylesine bir şirketin nasıl çalışacağı ile ilgili detaylara pek fazla girmedi. Smith’in bu makalesi “C” olarak notlandırıldı. Ama Smith fikrinden asla vazgeçmedi ve 1971’de şirketi kurdu. Fakat şirketin kuruluşundan üç yıl sonra Federal Express (FedEx) iflasın eşiğine gelmişti. Artan yakıt maliyetleri nedeniyle ayda 1 milyon dolar kaybediyordu. Smith, daha fazla yatırım için General Dynamics’e başvurdu ama talebi reddedildi. Çoğu sıradan insan bu noktada şirketi kapatır ve işten ayrılırdı ama Smith öyle yapmadı. Daha sonra atmış olduğu adım, şirketin kurucusu tarafından atılmış en cesur adımdı. Smith hafta sonu Las Vegas’a gitti ve orada şirketin kalan fonlarıyla Black Jack oynadı. Elinde kalan 5000 dolarla! Pazartesi günü şirket yönetimi hoş bir sürprizle karşılaştı. FedEx, uçaklarının yakıtını karşılamak ve birkaç gün daha çalışmaya devam etmek için banka hesabında 32.000 dolarlık bir hesaba sahipti.
Kısa bir süre sonra şirket önemli miktarda fon elde etti. Bugün FedEx dünya genelinde faaliyet gösteren bir dev ve yıllık 45 milyar dolarlık bir gelire sahip.
- Ferrucio Lamborghini (Lamborghini)
Ferrucio aslen traktör yapan bir çiftçiydi. İşinde çok başarılıydı ve İtalya’nın en zenginleri arasında yer alıyordu. Diğer süper arabalar arasından Ferrari’ye sahip olmayı seçmişti. Ferrari’si sürekli olarak sorun çıkarıyordu. Bir tamirci olarak sorunu çözmeye çalıştı ve Ferrari’sinin debriyajının traktörlerde kullanılanlarla aynı olduğunu fark etti. “Bütün Ferrarilerimin debriyaj sorunu vardı. Normal giderken her şey iyiydi ancak biraz zorladığınız zaman debriyaj ivmenin altına kayıyordu.”
Ferrucio servis personeline düzenli olarak gidiyordu ve debriyajın tamir edilmesini ya da yenilenmesini istiyordu. Servise her gittiğinde aracı birkaç saatliğine tamire alınıyor ama kendisinin izlemesine izin verilmiyordu. Debriyajla ilgili problem bir türlü çözülemedi ve Ferrucio Enzo Ferrari ile konuşmaya karar verdi. Bunun için uzun bir süre beklemek zorunda kaldı.
“Ferrari, arabalarınız birer çöp!” diyerek şikayette buluncu Ferrucio. “Lamborghini, bir traktör sürebilmeye yeteneğin olabilir; ama bir Ferrari’yi düzgün bir şekilde asla süremeyeceksin!” diye karşılık verdi Enzo Ferrari. “Nihayetinde mükemmel bir araba yapmaya karar verdiğim an buydu, evet Lamborghini.” diyor Ferrucio.
- Colonel Sanders (KFC)
65 yaşında olan Colonel Sanders kendisinin 99 dolarlık ilk sosyal güvenlik çekini almıştı. Biraz içi burkulmuştu, bir evi ve külüstür bir arabası vardı. İşlerin değişmesi gerektiğinde karar vermişti. Arkadaşları onun tavuk yemeği tarifini çok seviyorlardı. Bunun üzerine aklına gelen fikri hayata geçirmeye karar verdi.
Kentuck’den ayrıldı ve ABD’nin farklı eyaletlerinde fikrini satmaya başladı. Restoran sahiplerine, insanların çok sevdiği bir tavuk tarifine sahip olduğunu ve satılan ürünler üzerinden alınacak olan ufak bir yüzdeyle tarifi onlara ücretsiz verebileceğini anlatıyordu. Ret üzerine ret yedi; ama asla vazgeçmedi. Gerçek şu ki 1000’den fazla kez reddedildi. 1009’uncu hayır yanıtının ardından ilk evet cevabını aldı. Bu başarıyla beraber Sanders Kentucky Fried Chichen’ı (KFC) kurdu ve tüm dünyanın yemek yeme alışkanlığını değiştirdi.
- Soichiro Honda (Honda)
Soichiro Honda garajda çalışan bir tamirciydi. Görevi arabaları yarışlara hazırlamak için ayarlamaktı. Honda, 1937’de piston halkaları üretim şirketi olan Tokai Seiki’yi kurdu.
Bu şirket Toyota’ya piston halkaları tedarik etmek için bir sözleşme imzaladı. Ancak kısa bir süre sonra ürünlerin kalitesiz olması nedeniyle sözleşme feshedildi. Honda, Toyota’nın kalite kontrol sürecini daha iyi anlamak için zaman harcadı ve 1941’de Honda Toyota’nın istediği kalitede olan piston halkalarını üretmeye başladı.
Toyota bu şirketin %40’lık hissesini satın aldı ve Honda başkanlıktan üst düzey yönetici direkrörlüğüne indirildi. Tokai Seiki’nin ABD’deki üretim fabrikası 1944 yılındaki bomba patlaması sonucu ciddi zararlar gördü. Honda şirketin kurtarılabilir kalıntılarını Toyota’ya sattı ve gelirleri 1946’nın Ekim'inde açacağı Honda Teknik Araştırma Enstitüsü için kullandı.
172 metrekarelik bir alanda 12 kişiyle çalıştı ve Tohatsu motorlarının kopyalarını oluşturarak motorlu bisikletler üretip satmaya başladılar. Honda Motor kısa sürede büyüdü ve 1964 yılında dünyanın en büyük motosiklet üreticisi oldu.
Honda bunların ardından mini kamyonet ve nihayetinde araç üretimine girdi ve bugün Toyota’nın önemli bir rakibi.
Bu şirketlere bakıp “Ben asla böylesine bir şey başaramayacağım.” diye düşünmek kolay. Tabii ki bu şirketlerin bugünkü konumlarına gelmeleri onlarca yıllarını aldı. Ama en önemlisi hepsinin de başlarken inanmış oldukları birer fikirleri vardı.
Özgün Çeviri: Muhammet Salih MEMİŞ
Kaynak
Sıla Tanrıverdi
0 Yorum
Yorum Yap